وقتی یک تنه همه ی دنیا را به دوش بکشی، سیاست مدار نخواهی شد، درایت مدار می شوی. آنوقت است که میدانی کجا تبسم کنی و کجا سکوت. کجا بخندی و کجا چشمانت را آرام روی هم بگذاری. کجا قدم هایت را بلند برداری و کجا در مسیر، هم صحبت لاک پشت ها شوی. اولش سخت بود که چرا همه ی دنیا را یک تنه به دوش بکشم اما وقتی پرواز روحت را در بالای ابرها ببینی، درک می کنی که ارزش آن به دوش کشیدن ها را داشت. چشم ها صادقانه ترین عضو بدن هستند اما چهره ام شبیه چشمانم حرف میزند. هرگاه بخواهم صدای قلبم را بشنوم به آینه نگاه می کنم …
